Brief aan romanpersonages

Afbeelding: http://www.edilivre.com

Liefste romanpersonages,

Ga rustig zitten. Kies een plek die u bevalt. Er zijn ijzeren tuinstoelen om ongemakkelijk op te schuifelen, er zijn bedranden en tronen met fluwelen kussen voor de weldoorvoede konten… Buiten onweert het en schijnt de zon onheilspellend hard. Neem gerust wat te drinken voor u verder leest. Er is sterke malt voor wie bloeddorstig op wraak zint, er is water voor wie in de woestijn verdwaalde, er is thee voor wie peinzend op madeleintjes wil zuigen.

Waarom een brief? Om u te bedanken. Voor de vergezichten en klanken die u aan mijn leven geeft, voor de prikkelende smaken en vertrouwde geuren die u mij voorschotelde. Voor de taal die ik van u leerde en die zich vertakt in mij en vloeiend verbinding maakt. Jullie zijn mijn voeding, ik laaf me nederig aan uw voeten en kan bij u op volstrekt ongevaarlijke wijze de giftigste verachting kwijt. U leert mij te schelden in alle toonaarden tegelijk en als er op hete dagen geen man is om te beminnen, kan ik bij u steeds mijn zinloze liefde kwijt.

Natuurlijk zijn er onder jullie die een speciale plek hebben verworven in mijn hoofd en hart. Pipi Langkous, Hasse Simonsdochter, Ludmilla, Jürgen Hofmeester, Zeno, Noboru Wataya, Pietro Palladini. Als jullie in mijn gedachten springen, worden zowat al mijn zintuigen tegelijk gestimuleerd. En zelfs al roepen jullie namen soms beklemmende herinneringen op, ik moet eigenlijk altijd glimlachen als ik aan jullie denk. Aan deze bevooroordeelde personages wil ik vragen mijn oprechte bewondering door te spelen aan het brein waaraan jullie ontsproten.

Los van deze hoofdrolspelers in mijn boekenkast, merk ik dat ik vooral gehecht ben aan het meerstemmig koor dat jullie vormen. Want door jullie te kennen, kon ik de liefste prins langs mijn vlechten mijn lippen laten vinden. Ik kon in de goot mijn verkleumde aders vol hoerenheroïne spuiten en me niet veel later een starre, maar uitermate verstandige Engelse butler wanen. Ik ben gestorven, ik ben herboren, ik heb mezelf weer opgeraapt. Ik heb gezwellen gehad in mijn frontaalkwab en heb vrouwen op mijn staalharde degen geregen tot ze geen pap meer konden zeggen. Ik heb mijn hand tegen het beregende raam gelegd en smachtend geluisterd naar de galop van een schimmel op het tuinpad. Ik heb gehoopt dat alles goed komt en niet geluisterd naar wie wat anders beweerde.

Soms worden jullie zomaar voor lief genomen. Door anderen, die jaloers zijn op mijn vermogen om fijnbesnaard werelden in woorden te gieten. Ze snappen niet hoeveel tijd en geduld jullie van mij vragen. Uren, dagen, weken, waarschijnlijk stilaan zelfs lezende jaren heb ik in jullie geïnvesteerd. Van een gewetenloze moordenaar met scherpe neus tot een naïeve Emma Bovary, ik heb jullie allemaal gehoord en getracht jullie te begrijpen. Daardoor heb ik me vaak flink verloren en ontdaan gevoeld. Maar zelfs in het grootste kabaal dat jullie samen maken, altijd vind ik met jullie ook mezelf terug.

Misschien heb ook ik jullie een tijd niet gehoord, door de laatste maanden vooral spirituele boeken te lezen en op die manier mezelf centraal te zetten. Het was leerzaam, het maakte mijn wereld breder en ik heb goed in de spiegel gekeken, maar het is weer even mooi geweest. Tijd om gulzig te grijpen naar wat zeker verzonnen is. Niet dringen alsjeblieft, als ik jullie weer in mijn bed uitnodig. Het leeslampje geeft licht en heeft de vorm van een huis, maar is toch breekbaar.

  

Liefs,

Marie