Cultfest is een ondergronds festival dat van 6 tot 8 juni in de werfkelders van de Utrechtse binnenstad wordt gehouden. In de zonovergoten ‘Waanzin-editie’ van vorig jaar trad ik er met mijn alterego Andreas Yperman op. Ik las voor wat de snoodaard die lente in de Doos van Andreas plaatste, maar vooral de pittige discussie nadien maakte dit optreden ‘Cultfest-waardig’. Want Cultfest daagt het publiek uit, laat je meespelen, Cultfest verrast en verontrust. Cultfest trekt het pluchen kussen onder je kont vandaan.
Dit jaar ben ik opnieuw gevraagd. Ik was in eerste instantie niet blij met het thema ‘ego’. Ego is stom, dacht ik. Het was waarschijnlijk mijn ego dat sprak.
Toch zegde ik toe
en bezocht een van de vier voorafgaande Cultlabs, waarin programmamakers hun
ideeën voor juni in het samen- en tegenlicht plaatsen. Ik luisterde onder andere naar de
plannen voor een filmprogramma. Films als ‘The Diving Bell and The Butterfly’, ‘Mar adentro’ en andere alternatieve klassiekers over gevangen zitten in je
lichaam kwamen voorbij. Ik stak mijn hand op. Waarom sla je het publiek niet in
de boeien om het te laten ervaren wat het betekent om zinloos vastgeketend
te zijn? Het idee golfde door de ruimte. Benieuwd hoe het er in juni uitziet.
Je pense donc je suis. Zelfs bij de minst verlichte geest doet deze
filosofische monsterhit een belletje rinkelen. Als René Descartes geweten zou
hebben hoe zijn uitspraak eeuwen later nog altijd gebruikt wordt om op rationele wijze een heel irrationeel wereldbeeld mee te onderbouwen, zou hij er dan ‘Je sense donc je suis’ van
hebben gemaakt? Of voorvoelde hij helemaal niks?
Ego is het ‘ik’, ego is eigen, ego is vreemd en bovenal o zo belangrijk. We plaatsen het graag
tegenover de ziel en gaan liever uit van tegenstellingen dan van eenheid. We
vinden ego stom, maar laten het toch vaak het hoogste woord voeren. Ons ego is
groot en krachtig, ons ego heeft meer sexappeal dan de ziel. En toch is het niet vrijer. Het ego is wat ons
omlijnt en dus ook waar we tegenaan botsen, de ziel is wat uit ons vloeit. De
ziel voel je in golven, het ego in grenzen. Het is… maar het ego wil zijn. Het
ego wil weten en benoemen.
Ik daag mijn ego
sinds september wekelijks een uurtje uit. Ik speel ermee, ik laat me erdoor
verrassen en verontrusten. Ik trek het pluchen kussen onder zijn kont vandaan,
noem het een rotvent, steek mijn tong naar mijn ego uit en voel hoe het die
tong wordt. Ik brul en voel mijn buik. Ik voel. Het is. In een wekelijkse tai
chi chi kung les bij Pi-energy.
Daarom gaan we op zaterdag 7 juni samenwerken, Pien en ik. We zorgen samen voor de chi, ik zorg voor het woordenweb, zij voor de spiegelbewegingen. Jullie gaan dansen met het ego, een steekspel spelen en
voelen waar het ego stokt. Of het naar je kruin wil klimmen en daar gedachten wil zijn of in de grond wil
wortelen. Misschien wil het liefde worden en huilen. Of godgeklaagd sexy zijn
en in je onderlip bijten. We hopen jullie te mogen ontmoeten. Mijn ego hoopt het
ook.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten