Kijk – daar is
een deurklink. Open maar. Het is:
een kwartslag
pols, dimensie verder, een vinger op de ader.
Waar het om gaat.
Een kus voor het slapengaan en
een duwtje om
gekheid te overbruggen.
(Laten we lachen
en praten. Tot alles een plaats krijgt
en toch niet meer
klopt.)
En voor we het
weten hebben we eindeloos veel leven
dat voor ons
kroelt en borrelt en ons hopeloos verward lachen laat.
Er zijn planeten.
Dat weten we generaties lang. En generaties.
Dat weten die
planeten maar al te goed.
Ik haal je uit
verhalen weg. Die grens blijft onbetreden.
Want uiteindelijk
weet jij dat niet alles woorden is. Ritme.
En wat jij moet
doen simpelweg leven is.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten