donderdag 26 juli 2012

Brief aan Didi De Paris


Dag Didi De Paris,

Jij hebt geen vormen nodig, zeg je. Behalve hele ronde dan. Zonder vorm wordt het plezanter in die ruimte, want dan glijdt het allemaal langs elkaar heen. Af en toe een botsing, een knetterende slag op de cimbalen. Dat het maar goed vonkt, daar waar geen vorm bestaat.

Ik roep dat ook. Dat ik geen kader nodig heb. Maar niets benauwt me zo als het luchtledige. Dus schrijf ik ‘dag Didi’ bovenaan (en kras die aanspreking als het nodig is weer weg) en stort me met ogen toe in mijn gevoel. ‘De diepte in’, dat is dan de bedoeling. Maar toegegeven, mijn nagels slijten door het wanhopige gekras aan het oppervlak.

Toen ik vertelde dat ik naar Zwitserland ga, kwam jij met Julie Andrews. Ik weet niet wat het is, maar ik heb haar altijd doodeng gevonden. Omdat ze zo vormelijk is? Omdat ze elke letter vastklonk aan een woord? Omdat ik als kind al voelde dat we in deze heerlijke chaos geen trutjes als haar nodig hebben? Of omdat ik voelde dat ik haar net als Tiny broodnodig had? Hun volle kuiten om tegenaan te schoppen? Hun warme schenen om tegenaan te wenen?

Geen idee. ‘Lees Bataille’ – zeg jij. Dat deed ik al, in mijn eerste relatie. Ik herinner me er weinig van. Behalve dat het heerlijk was. Te houden van wat bij de ander net buiten de vormen valt. Ik heb er nog steeds geen lessen uit getrokken. Door steeds op zoek te gaan naar wie de grenzen overtreedt, wie wild wordt in een pashokje, vermijd ik de diepte waar ik zo van beweer te houden. Hoe ver ik ook ga, ik blijf zo vreselijk braaf cirkelen rond de ja/nee-vraag. Brrr.

Hoe volgens mij de apocalyps eruit ziet? De wereld op zijn kop. Vrouwen met dichtgeknepen ogen op een terras die tussentands fluiten naar het vleeswaar dat op zomerdagen voorbij paradeert. ‘Een heerlijkheid’, hoor ik je al roepen. Niet waar. Je zou je klein gaan voelen. Klein en teleurgesteld. Want je wil zelf jagen, zelf keuren. Zelf op zoek gaan naar wat je toch geen voldoening schenkt.

Ja, ik ga naar de Alpenwei. Ik zal er recht in de ogen kijken en elke vermomming de berg af gooien. Dat doen ze maar op tv. Met mijn muze glashelder voor me zal ik me afvragen wat in mezelf me steeds weer de mond snoert. En als ik dat weet, zal ik schrijven. Jou misschien. Of al die anderen die er zijn voor de vorm.

Liefs,
Marie

Geen opmerkingen:

Populaire berichten