Met dank aan Jurgen Smit en lees dit even. Begrijp de parodie en tevens teder eerbetoon. (Hint: ze schreef op haar zesde zowat haar hele oeuvre bij elkaar).
Toen ik net doelloos in het web aan ’t bladeren was
las ik /halve vrouw/ hoe jij op je vijf Sir Walter Scott las.
Of hem zelfs sprak. Er zijn dingen die we niet hoeven te weten
en er zijn ogen die we moeten zien, niet mogen vergeten.
Ik schrijf je nu want ik weet dat jij niet aan kon voelen
dat wij ooit door zulke webben zouden woelen.
Maar ergens wist je het wel: je ving de benen van je nicht
en legde ze in een boekje neer, bracht ze aan het licht
in kinderlijke tweelingverzen en ritmes die nooit stokken.
Toen stierf je aan de mazelen. Ik kijk onder je rokken.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten